Historia

Z wydarzenia w La Salette powstało wiele dzieł, również nowe zgromadzenia zakonne. Misja zlecona Melanii i Maksyminowi: „A więc, moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi” wraz z oficjalnym uznaniem objawienia w 1851  roku stała się misją Kościoła. Od samego początku, duchowni widzieli obok nowo powstałego Zgromadzenia Misjonarzy Saletynów, potrzebę założenia także żeńskiej gałęzi. Kościół powierzył misję tworzenia Zgromadzenia Sióstr Wynagrodzicielek Matki Bożej z La Salette Henriette Delvy-Fabry, która od 1861 roku pielgrzymowała na La Salette i od wielu lat odczuwała powołanie do życia zakonnego.

Pierwsza wspólnota sióstr, składająca się z siedmiu kobiet, powstała w Grenoble w 1869 roku. Trzy lata później siostry osiedliły się w Sanktuarium w La Salette i tam zostały napisane pierwsze Konstytucje Zgromadzenia. W tym samym roku siedem nowicjuszek złożyło pierwszą profesję zakonną. Wśród nich była założycielka – Henriette Delvy-Fabry, która przyjęła imię zakonne St. Joseph.

Kolejne lata przyniosły dynamiczny rozwój. Siostry ponownie otwarły dom w Grenoble, a następnie w Corps i w wielu innych miejscowościach Francji. Pracowały w szkołach, pomagały niepełnosprawnym, ubogim oraz posługiwały w klasztorach  Misjonarzy Saletynów. Na prośbę biskupa w okolicach Grenoble została utworzona Kaplica Wieczystej Adoracji, gdzie siostry trwały na nieustannej modlitwie.

Z początkiem XX wieku nastąpił we Francji rozdział Kościoła od państwa. Usunięto krzyże ze szkół i wszystkich miejsc publicznych. Większość zgromadzeń zakonnych musiała opuścić kraj. Siostry Saletynki zostały we Francji, ale dla rządu zgromadzenie formalnie nie istniało. Skonfiskowano ich klasztory. Pozwolono im zostać tylko tam, gdzie zajmowały się pracą na rzecz osób niepełnosprawnych, ale były zmuszone zrezygnować z habitów i pracować jako osoby świeckie. Tak trudny czas dla Kościoła we Francji przyczynił się do zaistnienia Zgromadzenia w innych krajach. Siostry podążały śladami misjonarzy, którzy potrzebowali ich pomocy w nowych miejscach. W 1911 roku zaproszono Siostry Wynagrodzicielki Matki Bożej z La Salette do posługi w Dębowcu, powierzając im w domu macierzystym pralnię, kuchnię i troskę o kaplicę. Wspierały też modlitwą saletyńskich seminarzystów. Początek był bardzo trudny, brakowało niemal wszystkiego. Dzięki pomocy saletynów siostry otwarły postulat w Dębowcu i przez szereg lat prowadziły pracę powołaniową. Co pewien czas przyjeżdżała na wizytację Matka Generalna z Francji, dokonując zmian personalnych.

Lata I oraz II wojny światowej, a następnie trudny czas komunizmu położył kres rozwojowi powołań w Polsce. Po zabraniu przez władzę państwową w 1952 roku  klasztoru w Dębowcu, siostry znalazły się w trudnej sytuacji. Mieszkały w jednym pokoju, który był zarazem ich pracownią. Władze utrudniały kontakt dębowieckich sióstr ze Zgromadzeniem we Francji. Wobec tych trudności w październiku 1956 roku saletyni powiadomili przełożoną Sióstr Wynagrodzicielek o zamknięciu żeńskiego klasztoru w Dębowcu i rezygnacji z posługi sióstr, które wróciły do Francji.

Duchowość Sióstr Wynagrodzicielek była oparta na idei zadośćuczynienia za cierpienia Maryi przez ofiarę i modlitwę. Początkowo takim charyzmatem żyli też  Misjonarze Saletyni, ale z czasem rys apostolski okazał się dominujący. Kapłani odpowiedzialni za formację sióstr również bardziej akcentowali wymiar apostolski  i misyjny w praktykowaniu Orędzia Pięknej Pani z La Salette. 2  lutego 1930 roku  w diecezji Soissons, z inicjatywy o. Celestyna Crozet, przełożonego generalnego Saletynów narodziło się drugie zgromadzenie sióstr pod nazwą: Misjonarki Matki Bożej z La Salette i od razu stało się wspólnotą międzynarodową.

Drastyczny brak powołań zagrażał istnieniu tych zgromadzeń. Wynagrodzicielki pierwsze podjęły starania o połączenie z Misjonarkami Matki Bożej z La Salette. W 1962 roku połączono obydwie rodziny zakonne w jedną pod nazwą:  Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej z La Salette, żyjące duchem nawrócenia, pojednania i apostolstwa.  Po wielu latach nieobecności siostry wróciły do Polski w 2002 roku i otworzyły  postulat, podejmując współpracę z Misjonarzami Saletynami w Rzeszowie. Z tych, które emigrowały do Francji wróciły tylko dwie, choć wszystkie przez resztę życia gorąco modliły się o powrót Zgromadzenia do Ojczyzny.

Jedną z nich była s. Michalina Szczygieł, mająca 82 lata. Przeżyła w Polsce jeszcze kolejnych 10, wielbiąc Boga. Odeszła do Pana w 2012 roku, pozostawiwszy po sobie wiele dobra i najlepszych wspomnień.

Pięć lat później otwarto nowicjat w Dominikowicach, ale z braku powołań nie utrzymano go długo. Kolejną placówką był dom przy saletyńskiej parafii Łętowe. Po sześciu latach siostry wróciły stamtąd do Rzeszowa. 19 listopada 2017 roku Biskup Rzeszowski Jan Wątroba erygował nowy dom nowicjatu w Dębowcu. Podobnie jak w Rzeszowie, siostry żyją we wspólnocie międzynarodowej. Posługują w sanktuaryjnej zakrystii i kancelarii, w Domu Rekolekcyjnym i przy oprowadzaniu pielgrzymów.

Końcówka  XX wieku była krytycznym momentem w historii Zgromadzenia Saletynek we Francji. Bardzo silna laicyzacja kraju i wieloletni kryzys powołań doprowadził do tego, że wykruszały się kolejne wspólnoty. Pustoszał dom za domem… Sytuacja stała się dramatyczna i losy Zgromadzenia we Francji wydawały się przesądzone. Wtedy, w 1988 roku Siostrą Generalną została wybrana, pochodząca z Madagaskaru, s. Marie Victoare Rasoamanarivo. Niemalże cudem udało jej się ocalić istnienie Zgromadzenia Saletynek we Francji. Gdy inni tracili nadzieję, ona wbrew wszystkiemu ją zachowała. Uważała bowiem, że niemożliwe jest, aby zabrakło Sióstr Saletynek we Francji, w kraju, który jest kolebką Zgromadzenia i miejscem Objawienia Pięknej Pani. Z godną podziwu odwagą i determinacją przywracała do życia opustoszałe domy, sprowadzając do nich Saletynki z Madagaskaru, gdzie młodych Sióstr wówczas nie brakowało. Ich ofiarność, poświęcenie i poczucie wspólnoty, wniosły świeży powiew ducha.

Siostra Marie Victoare Rasoamanarivo była także motorem dynamicznego rozwoju Zgromadzenia w innych krajach. Założyła kolejne wspólnoty, m.in. na Filipinach i w Polsce, gdzie Siostry wróciły po wielu latach nieobecności. Aktualnie Siostry Saletynki żyją w 11 krajach: Francja, Polska, Madagaskar, Filipiny, Brazylia, Italia, Myanmar, Angola, Algieria, USA i Kanada.